maandag 18 mei 2015

Geduld?

 

Misschien is het alleen een idee van mij maar ik heb op het moment het idee dat het hele internet bestaat uit thema’s. Het ene moment lees ik overal over grote gezinnen dan gaat het een paar weken over alleenstaande ouders en dan een tijdje over over opvoedtechnieken.

Op dit moment lees ik van alles over “geduld” . Blogs, artikelen en van alles waar vermeld word dat goede ouders veel geduld hebben…. Een engelengeduld, genoeg om jarenlang kindertjes vol liefde van de bank te plukken met een boterham met jam. Ouders die jarenlang hun kinderen blijven uitleggen dat het niet de bedoeling is om op de tafel te staan, op de bank te springen of aan de haren van broertjes en/of zusjes te trekken.

Behalve dat geduld moet ook elke keer weer geheel worden uitgelegd waarom een kind iets niet mag doen, rustig en kalm en heel geduldig. Ook als je kind dat voor de hondermiljoendriehonderdachtenveertigste keer doet.

Ik kan dat dus niet, ik heb geen engelengeduld, ik zeg tegen mijn kinderen dat ze niet mogen eten op de bank. Waarom, gewoon omdat ik het zeg! Als mijn kinderen met de hagelslag knoeien weten ze waar de motblik ligt en als ze hun thee omgooien bij het eten weten ze ook waar de doeken liggen om het op te ruimen. Als ik later zie dat ze alles hebben laten liggen word er gemopperd en niet voor de tigste keer rustig en geduldig uitgelegd dat het de bedoeling is dat je je eigen troep opruimt. Ik ga bij kinderruzie ’s niet geduldig zitten luisteren naar wat voor ergs er nu weer gebeurt is, zolang er niet geschopt of geslagen is is het ook handig om om te leren gaan met elkaar dus worden veel ruzie’s afgesloten met de woorden “ga even apart iets doen”.

Er word ongeveer 5 minuten voor we gaan eten geroepen dat iedereen moet komen en dan verwacht ik ook dat de tafel gedekt is als het eten dan ook echt klaar is. Prima als dan nog niet iedereen zijn handen gewassen heeft maar ik wil wel gewoon de pannen op tafel kunnen zetten. En nee, ik ga dus niet WEER uitleggen dat het echt mogelijk is om in 5 minuten de tafel te dekken. Ik ga niet staan wachten. Na het eten heeft iedereen zijn taak en ik verwacht gewoon dat iedereen dat ook gewoon helemaal doet. Dus als je de afwas doet gaat er ook even een doekje over het gasfornuis.

Ik ga niet 7 keer per week uitleggen wat de bedoeling is. Dus nee, ik heb daar geen geduld genoeg voor. Als je de kattenbrokken op de grond kan zetten kan je ze daarna ook weer omhoog zetten. Als je je kan afdrogen kan je je handdoek ook bij de was doen. Als je tandpasta kan pakken kan je het ook weer opruimen.

Natuurlijk is alles leeftijdsgebonden maar ik word een beetje nerveus van al die moeders die blijkbaar nooit boos worden, die alles eeuwig blijven uitleggen en schijnbaar het perfecte gezinsleven hebben.

Wij hebben regelmatig een zooi in huis, er word hier op elkaar gemopperd, er word hier ruzie gemaakt, er word hier gelachen ( en ook uitgelachen) er lopen hier 8 mensen rond met alle 8 ook nog eens 2 handen. Als al die handen wat doen is er niet zoveel geduld nodig. Als al die 8 mensen gewoon een beetje rekening met elkaar houden verloopt het meeste gewoon soepel.

Ach, misschien valt het ook wel mee, we wonen in een huis waar iedereen heel erg zichzelf is en alleen al het leren omgaan met zoveel verschillende individuen kan alleen maar met een heleboel geduld…………

1 opmerking:

  1. Hoi, geduld is een heel schone zaak, maar iedereen heeft zijn grenzen. Bij ons zijn er ook een aantal regels waar de kids weten waar ze zich moeten aan houden, ik geef wel veel uitleg, maar das een gewoonte want ik heb er eentje met autisme , en een ADHD Dus zij hebben dat vaak wel nodig om te begrijpen waarom iets wel of niet mag. Ruzie komt hier ook vaak voor met onze 5 puberaal daar wordt ik soms gek van. Maar probeer wel kalm te blijven en ze het zelf te laten oplossen maar als ik na een waarschuwing tot 3begin te tellen weten ze wel hoe laat het is ...

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.