Nadat Robert net genezen is van de waterpokken konden we natuurlijk gewoon afwachten totdat het volgende “slachtoffer” zou gaan vallen. En ja hoor afgelopen woensdagavond waren er bij Ziva een vlek of vijf te zien.
Ziva zou natuurlijk Ziva niet zijn als ze deze vlekken niet vol trots zou laten zien…. Tot 10 uur ‘s avonds heeft ze dus samen met Robert een feestje gevierd over deze wonderbaarlijke plekjes…
Helaas voor haar bleef het niet bij die paar pokken… Inmiddels is Ziva ongeveer een wandelende waterpok waar ergens tussen de vlekken in nog wel een klein stukje gewone huid te zien is.
En dan lig je op vrijdagavond in bed, je ligt niet gewoon in bed maar huilend want hoe kan je nu liggen als alles jeukt en hoe kan je nu slapen als alles jeukt, en hoe moet het nu want je bent zoooo moe, zoooo moe dat je al niet meer kan slapen hoe graag je ook wil…
Maar daar lig je dan en dan komt daar een broertje die je verteld dat ze ook weer weg gaan en je een dikke kus geeft voordat hij in zijn eigen bed stapt. Daarna komt er een zusje die je een dikke kus geeft en haar pyjama omhoog doet om te laten zien dat ook zij al gekke bultjes op haar buik heeft.
Zachtjes lig je nog even te snikken en dan kom je toch voorzichtig omhoog in je bed kijkt naar Kim en zegt; “niet leuke pokkels, weg doen snel, Kim ook au niet”. ( vertaling; waterpokken zijn niet leuk, je moet ze snel wegdoen anders krijg jij ook pijn)
En ja, daar sta ik dan als moeder even helemaal weg te smelten want dit noem ik toch echte zusterliefde…
